Σκυφτοί περάσανε...
Μας θρέφουν οι εμμονές,τόσο εμάς όσο και τον χρόνο,μόνο που ενώ στην πρώτη περίπτωση τα ενοχικά μας σύνδρομα αναζητούν γιατροσόφια για τις αρτηριοσκληρωτικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις,στη δεύτερη,αντιθέτως,επιδαψιλεύουμε ευφημισμούς για οτιδήποτε ανθίσταται στο πέρασμα τού καιρού.Η διάρκεια πιστοποιεί την αξία,αλλά δεν είναι και η μόνη.Ανάλογους τίτλους τιμής απονέμει η πάνδημη αποδοχή.Μύριοι οι κόκκοι άμμου που φτιάχνουν το γυαλί πάνω στο οποίο καθρεφτίζεται η επιτυχία.
Στον επίλογο ενός έργου του Μπαλζάκ,αυτός ο γνώστης της ανθρώπινης κωμωδίας παρομοιάζει την ηρωίδα του με ένα ευγενικό άγαλμα που πέφτει στη θάλασσα για να μείνει στον βυθό της για πάντα αγνοημένο,δίνοντας έτσι λογοτεχνική υπόσταση σε μια κακορίζικη συνομοταξία:άνθρωποι που βιώνουν τον κόσμο ως βουβή παράσταση,που δεν θ'ακούσουν κανέναν να τους μνημονεύει στην ευγνωμοσύνη του,άδοξοι ποιητές που γυρεύουν μάταια τον τροβαδούρο της μπαλλάντας τους.
Αναφέρομαι στις πηρομελείς προσπάθειες που δεν πρόφτασαν να πάνε μακριά,δεν έγιναν μυθιστόρημα αλλά απέμειναν σκόρπιες σημειώσεις σε ένα βιβλίο της ζωής που διαβάζουμε ξανά και ξανά,ως που λείπει το φως.
Η αδύναμή τους τέχνη,όμως,η οποία εκφράζεται μέσω παραμιλητού και ψελλισμών,κάποιες στιγμές παύει να επινοεί το ψέμα και τους απομένει έτσι κάτι αληθινό να διηγηθούν σε εκείνους που τους συνάντησαν,γι' αυτό ας τους ευχηθούμε να συνεχιστεί το παραλήρημά τους,ακόμα και αν δεν αξιώνεται των αλλονών την προσοχή.
Να εξακολουθήσουν να μεταγράφουν με τον τρόπο τους εκείνο το ωραίο λαϊκό:Μονάχα εσύ μ'απόμεινες/το μόνο στήριγμά μου/τώρα που φεύγεις,πού αλλού/θα βρω παρηγοριά μου,κάνοντάς το να ηχεί σαν ένα τραγούδι που επιλέγεται από την περιορισμένη λίστα ενός πολυκαιρισμένου τζουκ μποξ,για να ακουστεί,για λίγο μόνο,μες στον θόρυβο του μαγαζιού και να υποβάλλει τους ακροατές του στον μελωδικό του καημό.
Στον επίλογο ενός έργου του Μπαλζάκ,αυτός ο γνώστης της ανθρώπινης κωμωδίας παρομοιάζει την ηρωίδα του με ένα ευγενικό άγαλμα που πέφτει στη θάλασσα για να μείνει στον βυθό της για πάντα αγνοημένο,δίνοντας έτσι λογοτεχνική υπόσταση σε μια κακορίζικη συνομοταξία:άνθρωποι που βιώνουν τον κόσμο ως βουβή παράσταση,που δεν θ'ακούσουν κανέναν να τους μνημονεύει στην ευγνωμοσύνη του,άδοξοι ποιητές που γυρεύουν μάταια τον τροβαδούρο της μπαλλάντας τους.
Αναφέρομαι στις πηρομελείς προσπάθειες που δεν πρόφτασαν να πάνε μακριά,δεν έγιναν μυθιστόρημα αλλά απέμειναν σκόρπιες σημειώσεις σε ένα βιβλίο της ζωής που διαβάζουμε ξανά και ξανά,ως που λείπει το φως.
Η αδύναμή τους τέχνη,όμως,η οποία εκφράζεται μέσω παραμιλητού και ψελλισμών,κάποιες στιγμές παύει να επινοεί το ψέμα και τους απομένει έτσι κάτι αληθινό να διηγηθούν σε εκείνους που τους συνάντησαν,γι' αυτό ας τους ευχηθούμε να συνεχιστεί το παραλήρημά τους,ακόμα και αν δεν αξιώνεται των αλλονών την προσοχή.
Να εξακολουθήσουν να μεταγράφουν με τον τρόπο τους εκείνο το ωραίο λαϊκό:Μονάχα εσύ μ'απόμεινες/το μόνο στήριγμά μου/τώρα που φεύγεις,πού αλλού/θα βρω παρηγοριά μου,κάνοντάς το να ηχεί σαν ένα τραγούδι που επιλέγεται από την περιορισμένη λίστα ενός πολυκαιρισμένου τζουκ μποξ,για να ακουστεί,για λίγο μόνο,μες στον θόρυβο του μαγαζιού και να υποβάλλει τους ακροατές του στον μελωδικό του καημό.
posted by still ill @ 12:28 PM
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home